https://www.facebook.com/abbas.kovai/posts/10210569976754200) தங்கள் அன்பால் என்னை அதிர வைத்துவிட்டார்கள்.
கூடவே அன்பு சகோதர, சகோதரிகளான நீங்களும் கைக் கோர்த்துக் கொள்ள நான் ஒத்தையாய் என்ன செய்வேன்?
என்னவானது எனது அன்பு உள்ளங்களுக்கு என்பதை என்னால் யூகிக்க முடியவில்லை. ஒருவேளை என்னை முகநூல் செயல்பாடுகளை முடக்கிவிட ஏதோ சதி திட்டமோ.. என்று மென்மையாய் முணு முணுத்துக் கொள்கிறேன்.
இயல்பாய் நான் ஒரு கூச்சசுவாபி. அதிகமாய் பேச வராது.
உண்மைதான்! அடுத்தவர் சொல்வதை உள்வாங்கிக் கொண்டே இருப்பேனேயொழிய அதிகமாய் எனக்கு பேச வராது. அதை நான் விரும்புவதும் இல்லை.
அந்த கூச்ச உணர்வுடனேயே நான் தலை குனிந்தே நடப்பேன். அதேநேரத்தில் சூழல்களின் அத்தனை ஆரவாரங்களையும், விவரங்களையும் புலன்கள் பதிவு செய்தவாறே இருக்கும்.
அதுபோலவே, காலம் என்னை முன்னுக்குத் தள்ளியபோது, நான் முரண்டு பிடித்து நிற்கவில்லை என்பது மட்டும் நிஜம்.
நான்காம், ஐந்தாம் வகுப்பிலிருந்தே காலம் எனக்களித்த வாய்ப்புகளோடேயே நான் முன் நகர்ந்துள்ளேன்.
அந்த ஆரம்ப பள்ளி நாட்களில் பள்ளி சபாநாயகராய் சட்டசபையை நடத்தியிருக்கிறேன். கேள்வி கேட்கும் பள்ளி மாமன்ற உறுப்பினர்களுக்கு (பிள்ளைகளுக்கு) மென்மையுடன் சமாதானம் சொல்லியிருக்கிறேன். தவறுகளை சீர்த்திருத்திக் கொள்வதாய் வாக்களித்திருக்கிறேன். அவை வெறும் வாக்குகளாய் மாறாமலிருக்க மாலை நேரங்களில் பள்ளியைச் சுற்றியுள்ள குப்பைகளைக் கூட்டி பள்ளியைச் சுத்தம் செய்து, எங்கள் மாமன்ற உறுப்பினர்களுக்குத் தந்த வாக்குறுதியை நிறைவேற்றியிமிருக்கிறேன்.
பேச வராத நான் ஐந்தாம் வகுப்பில், மகா அலெக்சாண்டராய் ஆர்த்தெழ வேண்டியிருந்தது. வீரத்துடன் எதிர்த்து நின்ற புருஷோத்தமன் என்னும் குறுநில மன்னனின் தோழமையை அரவணைத்து ஏற்று கொள்ளவும் வேண்டியிருந்தது.
நான்காம் வகுப்பு படிக்கும்போது ஷேக்ஸ்பியரில் ஆரம்பித்த எனது வாசிப்பு, தினத்தந்தி சிந்துபாத் தொடர் என்று தொடர்ந்து அரசு கிளை நூலகத்தின் அத்தனை புத்தகங்களையும் வாசிக்க வைத்த அற்புதமான தருணங்களை கடந்து வந்த அனுபவத்தை வாழ்க்கை எனக்களித்தது.
எனது பள்ளி தலைமை ஆசிரியை அவர்களின் வீட்டுப் பணிகளை செய்து தந்து, பள்ளி நூலகத்திலிருந்து சொற்ப தவணைக்குள் பெற்ற ஷேக்ஸ்பியருக்குள் இந்த சிறுவயதில் நான் நுழைந்தது ஆச்சரியமாக உள்ளது.
சிந்துபாத் தொடரை படிக்க சிகை அலங்காரம் செய்யும் கடையில் நீண்ட நேரம் காத்திருந்து ஒரு கட்டத்தில் ஆவலை அடக்க முடியாமல் படிப்பவரின் எதிரே தரையில் அமர்ந்து அந்த நான்கு படம், சில வரி வசனங்களை, வாசிக்க முயலும்போது, கழுத்தைப் பிடித்து வெளியே நெட்டித் தள்ளிய அந்த நாவித சகோதரர் இன்றும் மனக்கண்ணில் தெரிகிறார். இன்று சிகை அலங்காரம் செய்து கொள்ளும்போதெல்லாம் அந்த சம்பவம் நெஞ்சில் நிழலாடும்.
எத்தனைமுறை புத்தக அலமாரிகளுக்குள் பதுங்கிக் கொண்டு புத்தகம் வாசித்தாலும் அத்தனை முறையும் நூலகர் புத்தகங்களை நான் கலைத்துவிடுவேன் என்று மோப்பம் பிடித்து வந்து விடுவார். ஒருவித சிநேகித உணர்வுடன் “தம்பி, உனக்கு இன்னும் வயசாகலே!” – என்று என்னை நூலகத்தைவிட்டு வெளியே அனுப்பி விடுவார்.
இன்று இறையருளால் வீட்டில், ஒரு தனி நூலகம் அமைத்திருக்கும் நான் அதே நூலகத்தை கடந்து செல்லும்போதெல்லாம் முக மலர்ச்சியுடன் கடக்கிறேன்.
இந்த அனுபவங்களை, வாசிப்புகளை உள்வாங்கி வளர்ந்து ஒரு கட்டத்தில் அவற்றை அடுத்தவர் வாசிக்க எழுத்தாளனாய், எத்தி வைக்கும் அனுபவத்தை அளித்த இறைவனுக்கே புகழனைத்தும்.
அத்தோட விட்டதா என்னை காலம்!
உயர்நிலைப் பள்ளி நாட்களில் பள்ளியின் இலக்கிய மன்றச் செயலாளராக, பள்ளித் தலைவராக, செய்தி வாசிப்பாளராக என்று என்னை முந்தி.. முந்தி.. முட்டித் தள்ளியவாறே இருந்தது.
என்னுள்ளிருந்த அத்தனை பலவீனங்களையும், இயலாமைகளையும் மூட்டைக் கட்டிவிட்டு நான் போர் முனையிலிருக்கும் சிப்பாயாய் முன்னுக்கு செல்வதைத் தவிர வேறு வழியேயில்லை.
இரவு உணவு மட்டும் உண்டு வாழும் அனுபவம் தந்தது வாழ்க்கை.
ஓட்டைக் கூரையின் கீழ், அம்மாவின் ஓட்டை புடவையைப் போர்த்திக் கொண்டு ஓட்டைக் கூரை வழியே வானத்து நட்சத்திரங்களை எண்ணிய காலம் அது!
பசி எனப்படும் எனது இயலாமையை என் சக நண்பர்கள் அறிந்துவிடாமலிருக்க ஒரு கிலோ மீட்டருக்கும் அதிகமாக இருக்கும் தூரத்தை நடைபயணமாய் கடந்து அம்மா எனக்குத் தரும் ஐந்து பைசாவுக்கு மரவள்ளிக் கிழங்கின் கீழேஎறியும் முன்பின் முனைகளை (அவற்றின் ஒரே கஸ்டமர் நான்) அந்த கூன் விழுந்த கிழங்கு விற்பனைச் செய்யும் பாட்டியிடம் வாங்கி மதிய உணவாக உண்ட நாள்கள் அவை.
உலக வரைப்படத்தை வாங்கவும் காசு இருக்காது. எனது சரித்திர ஆசிரியை தரும் ஐந்து பைசாவில் வரைப்படத்தை வாங்கி வரைந்திருக்கிறேன்.
இவை எல்லாமே எனது கூச்சத்துக்கு காரணங்களாயினும் மறுபுறம் காலம் எனக்களித்த வாய்ப்புகளை நான் நழுவவிட்டதே இல்லை.
எட்டாம் வகுப்பில், மண்டையில் பீவர் புருக்கின் பளிச்சென்று பதிந்துபோன வாசகம் இது: ”வாழ்க்கை பறந்து கொண்டிருக்கிறது. பொழுது புலரும் ஒவ்வொரு நாளும் இறப்பு உன்னை நெருங்கி வந்து கொண்டேயிருக்கிறது. ஆகவே உன்னுடைய ஒவ்வொரு கணத்தையும் முற்றிலும் பயன்படுத்துவாயாக!” ஒவ்வொரு புத்தாண்டின் துவக்கமும் எனது டைரியில் மண்ணறையை வடிவமைத்து அதன் தலைப்புறத்து பலகையில் வரைந்து வைத்து பாதுகாத்த வாசகங்கள்!
நேரத்தை நான் எப்போதும் வீணடித்ததில்லை!
வறுமையும் அதன் கொடுமையும் என்னை செங்கொடி ஏந்தச் செய்தது. போராட்ட களங்களில் முன்நிறுத்தியது. சிலபோது, சிறைப்பட வைத்தது. ”இழப்பதற்கு ஒன்றுமில்லை அடிமைச் சங்கிலியைத் தவிர என்ற அச்சமற்ற தன்மையைத் தந்தது”
இத்தனைக்கும் நடுவிலும் நான் கூச்சசுவாபியாகவே இருந்தேன் (இருக்கிறேன்).
இவ்வளவு பிரச்னைகளுக்கும் ஊடே, என்னுள்ளும் ஒரு காதல் இருந்தது. என்னை நம்பி வந்த வாழ்க்கை துணைவிக்காக முழு உலகை எதிர்க்கும் துணிவிருந்தது. பக்க பலமாய் நண்பர் குழுவும் இருந்தது. இவையும் காலம் எனக்களித்த பரிசுகள்தான்!
அதன் பின் 80-களில் இஸ்லாத்தின் பரிச்சயம். வாசிப்பின் வரமாய் கிடைத்த நல்வழிகாட்டல். மார்க்ஸ் என்னும் தாடிக்காரரிடமிருந்து புலன் பெயர்ந்து அன்பு நபிகளாரின் அடிச்சுவடுகளில் பயணம் என்று வாழ்க்கைத் தொடர்கிறது.
யான் பெற்ற அந்த பேரின்பத்தை எனது வீட்டாரிடம் எடுத்துரைத்தது, அவர்களை எனது அறப்பணியின் தளபதிகளாக்கியது. அந்த பணிகளைத் தொடர ஜமாத்தோடு இணைந்து பணியாற்றியது. எனது நல்வழிகாட்டிகளாக ஏராளமான ஆளுமைகளை சந்தித்து அவர்களின் கருத்துக்களை உள்வாங்கியது என்று எனது பயணம் இறையருளால் தொடர்கிறது.
இறைவன் எனக்களிக்கும் அவகாசம்வரை இறைவன் நாடினால் இந்தப் பயணம் தொடரும்.
இந்த பயணத்தை நான் வெற்றிகரமாக்க என்னை கல்வி, கேள்விகளில் பலப்படுத்திக் கொள்ள வேண்டியிருந்தது. அதற்கான பட்ட ரீதியாக தகுதிகளை வளர்த்துக் கொள்ள வேண்டி அவசியமானது.
எழுத்தாளனாய், பத்திரிகையாளனாய், மனித உரிமை ஆர்வலனாய், பேச்சாளனாய் இப்போது ஒரு ஒளிப்பதிவு கலைஞனாய் என்னை மாற்றிக் கொள்ள வேண்டிய நிர்பந்தம்.
இத்தனைக்கும் பிறகும் இத்தனை ஆண்டுகள் கடந்தும் நான் கூச்சசுவாபம் கொண்டவனாகவே இருக்கிறேன். எனது பாவங்கள் மன்னிக்கவே வேண்டுகிறேன்.
சுவனத்தில் சாட்டையளவு இடமாவது எனக்கும் எனது சமுதாயத்தார்க்கும் கிடைத்தால் போதும் என்று கருணையாளனிடம் இரு கரமேந்துகிறேன்.
என்னவானது எனது அன்பு உள்ளங்களுக்கு..? என்னை மேலும், மேலும் கூச்சத்தில் தள்ளியவாறே இருக்கிறார்களே இவர்கள் என்று காரணம் தொியாமல் உடைந்து நிற்கிறேன் நான்!
இறைவன் நாடினால்... அடுத்த வைகறை நினைவுகளில்..
முந்தைய வைகறை நினைவுகளை வாசிக்க:
வைகறை நினைவுகள் பகுதி 1: கருணையாளனான இறைவன் அவரது பாவங்களை மன்னிப்பானாக: - http://ikhwanameer.blogspot.in/2015/07/1.html
வைகறை நினைவுகள் பகுதி 2: இந்நேரம் புதைச்ச இடத்தில் புல் முளைச்சிருக்கும்: http://ikhwanameer.blogspot.in/2015/07/2.html
வைகறை நினைவுகள் பகுதி 3: நிழலாய் நின்ற அந்த இருவர்: http://ikhwanameer.blogspot.in/2015/07/3.html
வைகறை நினைவுகள் பகுதி 4: நீண்ட தேடல்களின் அந்த முடிவில்: http://ikhwanameer.blogspot.in/2015/07/4.html
வைகறை நினைவுகள் பகுதி 5: மறக்க முடியாத அந்த இரவு: http://ikhwanameer.blogspot.in/2015/07/5.html
வைகறை நினைவுகள் பகுதி 6: அதிபதியின் தர்பாரில் ஆஜரான ஓர் அடியான்: http://ikhwanameer.blogspot.in/2015/07/6.html
வைகறை நினைவுகள் பகுதி 7: சுமக்க முடியாத பாரத்தை சுமத்துவதில்லை: http://ikhwanameer.blogspot.in/2015/07/7.html
வைகறை நினைவுகள் பகுதி 8: யாகூப் மேமன் தண்டனை கூனி குறுகிப் போகிறேன் நான்: http://ikhwanameer.blogspot.in/2015/07/7_31.html
வைகறை நினைவுகள் பகுதி 9: இறைவனின் பிரதிநிதியா? குரங்கின் சந்ததியா?: http://ikhwanameer.blogspot.in/2015/08/9.html
வைகறை நினைவுகள் பகுதி 10: http://ikhwanameer.blogspot.in/2015/08/10.html
வைகறை நினைவுகள் பகுதி 11 : நான் தொலைந்து போனது இங்குதான் : http://ikhwanameer.blogspot.in/2015/08/11.html
வைகறை நினைவுகள் பகுதி 12: இதோ என் இப்ராஹீமா: http://ikhwanameer.blogspot.in/2015/08/11_14.html
வைகறை நினைவுகள் பகுதி 13: ஒரு கேள்விக்கு விடை தேடி நான்: http://ikhwanameer.blogspot.in/2015/08/13.html
வைகறை நினைவுகள் பகுதி 14, ஒரே டேக்கில் ஓகே: http://ikhwanameer.blogspot.in/2015/08/14.html
வைகறை நினைவுகள் பகுதி 15: வெளிச்சத்துக்கு வராத பாசங்கள்: http://ikhwanameer.blogspot.in/2015/08/15.html
வைகறை நினைவுகள் பகுதி 16 : கதைச் சொல்லியாய் மழலைப்பிரியன்: http://ikhwanameer.blogspot.in/2015/08/16.html
வைகறை நினைவுகள் பகுதி 17: பாகல் கொடி : http://ikhwanameer.blogspot.in/2015/08/17.html
வைகறை நினைவுகள் பகுதி 18: மறக்க முடியாத அந்த குட்டிச் சுவர்: http://ikhwanameer.blogspot.in/2015/09/18.html
வைகறை நினைவுகள் பகுதி 19: அந்த இருபது ரூபாய்: http://ikhwanameer.blogspot.in/2015/09/19.html
வைகறை நினைவுகள் பகுதி 20: பாதுகாத்துவரும் அந்த இரண்டு மடல்கள்: http://ikhwanameer.blogspot.in/2015/09/20.html
வைகறை நினைவுகள் பகுதி 21: உள்நாட்டு அஞ்சல் பரிச்சயம் செய்த அழகிய ஒளிவிளக்கு: http://ikhwanameer.blogspot.in/2015/09/21.html
வைகறை நினைவுகள் பகுதி 22: வாழ்க்கையைப் புரட்டிப் போட்ட நடுநிசி இரவு: http://ikhwanameer.blogspot.in/2015/10/22.html
வைகறை நினைவுகள் பகுதி 23: மர்யம் ஏன் அழுதாள்?: http://ikhwanameer.blogspot.in/2015/10/23.html
வைகறை நினைவுகள் பகுதி 24: வேட்டைக்காரன்: http://ikhwanameer.blogspot.in/2015/12/24.html
வைகறை நினைவுகள் பகுதி 25: லென்ஸ் விழி வழியே..: http://ikhwanameer.blogspot.in/2015/12/25.html
வைகறை நினைவுகள் பகுதி 26: ரஷ்ய கரடியை விரட்டியடித்த திருக்குர்ஆன்: http://ikhwanameer.blogspot.in/2016/02/26.html
வைகறை நினைவுகள் பகுதி 27: ஈந்து கசிந்த மனம்: http://ikhwanameer.blogspot.in/2016/02/27.html
வைகறை நினைவுகள் பகுதி 28: நான் புரிந்துகொண்ட இஸ்லாம்: http://ikhwanameer.blogspot.in/2016/02/28.html
வைகறை நினைவுகள் பகுதி: 29 காலப்பெட்டகம்: நூற்றாண்டே சாட்சியாக…!: http://ikhwanameer.blogspot.in/2016/02/29.html
வைகறை நினைவுகள் பகுதி: 30 - ஓ.. ஜமீலாபாத்..! சாட்சியாய் இருப்பாய்.. நீ.. - http://ikhwanameer.blogspot.in/2016/04/30.html
அடடா! அமீர் கூச்சசுவாயியாமே! ஆம்! அவர் சொல்வதை ஏற்றுத்தான் ஆகவேண்டுமோ! அதுசரி, அவர் பார்வையில் அவர் தன்னையே ஆய்வு செய்துள்ளார் என நினைத்தால்....! வெட்டவெளியில் நின்று இருகைகளையும் கொட்டிக்கொண்டும் ஆடிக்கொண்டும் உலகமே அதிரும் வகையில் சிரிக்கத்தோன்றுகிறதே! ஆனால் கூச்சச்சுவாயி என்னப் பொருள் தெரியுமா அமீர்! ஆங்கிலத்தில் ஓர் தொடர் உண்டு.#Work more! Talk less என அடிக்கடி என் தந்தை சொல்வார். ஆக யார் ஒருவர் வேலையில் மூழ்கிடுவாரே அவரால் பேச இயலாது. மனம் அப்படித்தான் அவரை ஆட்டிப்படைக்கும். பேசினால் செய்யும் பணியில் சேதாரம் இருக்குமே என்பார். எழுத்துகளால் இப்போது பேசும் அமீர் எப்படிக் கூச்சசுவாயி என நினைக்கிறாரோ! ஆனாலும் பெருமைப்படுகிறேன் அல்லாஹ் தந்த ஓர் அன்பனை நினைத்து வாழ்த்தி மகிழ்கிறேன்.
ReplyDelete